خاطرات آموزشی محمد بهمن بیگی من از همه می خواهم از من نپرسند چگونه؟

چهارمین کتاب بهمن بیگی است که خاطراتی را از سال های آموزش عشایر در خود دارد. خاطره ها، بسیار ساده و روان روایت شده اند. بیست و یک خاطره، ظرایف و حوادثی را روایت می کنند که در این راه بر او گذشته است. عناوین این قطعات روایی چنین است : «چگونه»، «معلم بی تصدیق»، «بر بال فرشته»، «آموزگار ایلی»، «مقررات دست و پاگیر»، «روابط ویژه»، «آموزش عشایر و زنان»، «غم و شادی»، «کرامت»، «گفت و گو در یاسوج»، «سیاوش»، «آموزش عشایر و زبان فارسی»، «آموزش عشایر و تغییر خط»، «به اجاقت قسم، دیپلم ندارم»، « معافی نظام»، «آموزش عشایر و سازمان برنامه»، «خدمت و تهمت»، «جعبه علوم»، «سه تقاضا»، «چگونه شیراز مرکز آموزش عشایر شد»، «پرهیز از میز» و «بخارای من، ایل من». این قطعه آخر، مصاحبه ایست که مجله کلک در سال 1370 با او انجام داده است.
نثر این کتاب، روان و دلنشین است. سبک سهل و ممتنع سعدی در جای جای روایت های او به چشم می خورد. او در جایی از کتاب نقل می کند که در یکی از بازدیدهایش به خاطر کم توجهی به سعدی، از معلم و دانش آموزان او گله کرده است. این خاطره و نثر او هر دو نشان از تاثیر عمیقی دارند که بهمن بیگی از سعدی گرفته است. همه این روایات، آموزشی هستند و علاوه بر زیبایی روایی، محتوای آن ها نیز برای خواننده امروزی دلکش است. تلاش برای ساختن و تغییر، درس بزرگی است که او بسیار ساده و در عین حال، ماهرانه به خواننده گان کتاب می دهد. علاوه بر خصوصیات گفته شده، نثر بهمن بیگی پرنشاط و طناز است. نمونه ای از این طنازی در این جمله به خوبی هویدا است : «مردان ایل عاشق تفنگ های گلوله زنی آلمانی بودند و فرزندان عاشق تخته سیاه های آلمانی».